Mija tydzień od koncertu Nick Cave'a & The Bad Seeds w warszawskim Torwarze, a ja wciąż z trudem zbieram i porządkuję własne myśli. Przez moją duszę przetoczył się huragan z niezliczoną ilością emocji, których wręcz nie sposób oddać na papierze. 

Publiczność zgromadzona w Torwarze była świadkiem niezwykłego misterium muzycznego. Przez krainy wzruszeń, kontemplacji, wściekłości, zachwytów, łez, krzyków prowadził ON. Jedyny i niepowtarzalny - Nick Cave. Ostatni z wielkich. A dla wielu przez te dwie godziny - Muzyczny Bóg otoczony perfekcyjną orkiestrą zrodzoną z złych nasion. Jego egzystencja na scenie jest uzależniona od publiczności. Nick czerpie od ludzi energię, potęguje ją w sobie i z nawiązką oddaje na poziomie cielesnym i duchowym. Nie jest to jednak relacja oparta na nadrzędności. Mur między sceną a tłumem przez cały koncert sukcesywnie pęka, aż zostaje w finale spektakularnie obalony. Sceniczny wymiar jego zachowań przybiera bardzo ludzką formę. Nick potrafi czule się uśmiechnąć, spojrzeć wyzywająco prosto w oczy, złapać za dłonie, łagodnie skarcić i przede wszystkim sytuacyjnie improwizować. To sztuka. Nie byłoby jednak tej wielkości Cave'a bez obecności jednego człowieka. Multiinstrumentalista, kompozytor - Warren Ellis. To dla niego przeniosłem się z lewej strony pod barierkami na prawą. Zdawałem sobie sprawę, że tracę niepowtarzalną szansę zakończenia koncertu na scenie, ale chciałem mieć lepszy widok na poczynania Warrena. Z całym szacunkiem dla pozostałych wspaniałych muzyków, to właśnie on był tym największym bohaterem drugoplanowym, o ile tu w ogóle o jakichkolwiek planach możemy mówić. Na każdym instrumencie (fortepian, klawisze, skrzypce, gitara) dokonywał cudownie kunsztownych operacji, a momentami wpadał w iście szamański obłęd jakby próbował wyrywać z serca skrzypiec głęboko ukrytą duszę. Przekonaliśmy się na własne oczy jak wiele on znaczy dla Nicka. W pewnym momencie Cave ot tak po prostu go uściskał i podarował kwiat z bukietu, który wcześniej dostał od publiki. A widok Warrena, który z uśmiechem na twarzy obserwuje to jak Nick zatraca się i tworzy jedną materię z publicznością - bezcenny. Zaprawdę powiadam - więź między nimi jest silna niczym węzeł gordyjski. 

My zaś zostaliśmy zabrani przez obu panów i ich załogę w podróż, którą wspominać będziemy po latach z wypiekami na twarzy. Początek koncertu jednakże nie zwiastował nadejścia niepowtarzalnych emocji. Nick i jego orkiestra rozpoczęli od zagrania refleksyjnych utworów: "Anthrocene", "Jesus Alone", "Magneto", czyli  kompozycji z promowanego na tej trasie albumu "Skeleton Tree". Porównałbym ten wstęp z wejściem do religijnej świątyni. W takiej sytuacji zawsze wyczuwam przypływ zadumy. Czas wokół spowalnia. Wodospad myśli traci swój impet. Tak było w Warszawie. Rzekłbym, że odmówiliśmy z Nickiem wspólną modlitwę i wsiedliśmy na statek, który rozpoczął swój rejs na spokojnych wodach. Jednakże od utworu "High Boson Blues" poczuliśmy pierwsze mocniejsze fale, które uderzyły o burtę. Tętno załogi i kapitana przyspieszyło. Wybrani mogli te ostatnie wyczuć tradycyjnie dotykając ciała Nicka. Rozgrywało się to niedaleko mnie i przyznaję - ta scena robiła wrażenie. "Boom, boom, boom!" niosło  się po całej hali. Napięcie wzrasta. Nicka i załogę jeszcze bardziej ze sobą spaja utwór "From Her To Eternity". Te emocje na twarzy Cave'a! Ta złość! Wspólnie wykrzyczany refren! Obłęd. Na horyzoncie zaś epicentrum sztormu, co zwie się "Tupelo". Porywająco wykonany kawałek. Znacie to uczucie przed nadejściem decydującego uderzenia sztormu? Niepokojąca martwa cisza, która w jednym momencie zostaje przytłumiona strachem, adrenaliną i wściekłością wobec bezlitosnej natury. Takie emocje towarzyszyły przy kolejnym utworze - "Jubilee Street". Zatrzymajmy się tu na moment. Całkowicie poważnie - dla mnie to był najlepszy fragment tego koncertu. Co więcej, to było jedno z najbardziej, jeśli nie najbardziej niezwykłe muzyczne doznanie, które dane mi było doświadczyć na przestrzeni tych kilku lat odkąd podróżuję po koncertach. Ta kompozycja na żywo jest wprost genialnie rozbudowana. W przyspieszonej drugiej części dzieją się takie rzeczy... Ja wpadłem w jakiś trans. Ze złością i niespotykaną pasją wraz z Nickiem wykrzykiwałem "I'm transforming I'm vibrating, I'm glowing, I'm flying, Look at me now!". Nie były one kierowane w pustkę, ale pozwólcie, że pewne rzeczy zachowam dla siebie. Odniosłem wrażenie, że przestałem być widzem, a stałem się częścią tego utworu. Egzystowałem w innej czasoprzestrzeni. Miałem wrażenie, że moje ciało zaraz eksploduje w spazmatycznym tańcu, który mnie ogarnął. Dla takich chwil warto żyć i Podróżować Muzycznie. 

Stara prawda powiada, że po burzy zawsze przychodzi słońce. Koncert zgodnie toczył się z tą maksymą. Otrzymaliśmy dłuższy fragment, który nieco studził emocje. A może nie tyle co studził, a przeniósł je w inny wymiar uczuciowy. Najpierw przecudowna kompozycja "The Ship Song". Dalej chóralnie odśpiewane "Into My Arms" - jedna z najpiękniejszych ballad w historii. Została zadedykowana dla dziewczyny, która swoim niesamowitym krzykiem ("screaming girl") rozbawiła Nicka. Zazdrość wstąpiła we wszystkie panie i Nick musiał skorygować dedykację. Zabawny moment, ale już sam utwór wzbudził odmienny nastrój. Ciarki. Piękne "Girl In Amber" wprawiło wręcz w muzyczny letarg, a przy "I Need You" myśli chyba większości osób kierowały się ku najbliższym osobom, które, w ten czy inny sposób, zniknęły z ich życia. Przynajmniej ja taką wędrówkę zaliczyłem. Mocne "Red Right Hands" oraz marszowe "The Mercy Seat" to niczym krótki i gwałtowny nawrót minionej burzy oraz ponownie Nick ekspresywnie biegający przed publicznością, szalejący niczym wściekły pies. Na niebie pojawia się jednak nadzieja - anioł w postaci Else Trop. Jej symboliczne towarzystwo na płachcie za zespołem i wspaniały głos puszczony z taśmy przepięknie dopełnił spokojny, wzruszający utwór "Distant Sky". Łagodnie kołyszący się okręt, jest już bliski dotarcia do portu - "Skeleton Tree" wybrzmiewa na pożegnanie zasadniczej części koncertu. Oklaskom i owacjom nie ma końca. 

Bisy to już zupełnie inna historia. Totalny majstersztyk. Nick Cave postanawia dokończyć dzieła i zburzyć mur między sceną a publicznością. Podczas "The Weeping Song" bez chwili zawahania i bez żadnego sygnału ostrzeżenia  wskakuje w publikę, zaczyna wędrówkę i pozostałą część utworu wyśpiewuje stojąc pośród nas. Przy okazji jesteśmy już tak zahipnotyzowani, iż posłusznie wykonujemy jego każdą prośbę. Wracając na scenę, Nick zabiera za sobą kilkanaście osób, a część osób dokonuje abordażu spod barierek. Wszelkie granice się zacierają. Obserwowanie Mistrza z tego miejsca musiało być dla nich przeżyciem niezapomnianym. Lekki niedosyt czuję, że nie udało się samemu tam znaleźć, ale i tak ta końcówka oraz obserwowanie reakcji osób na scenie było doświadczeniem niezwykłym. Tym bardziej, że publiczność stała się żywą scenografią podporządkowaną Nickowi. Przy "Stagger Lee" wzmacniała żywiołowy, wściekły przekaz tego utworu. Natomiast przy finalnym "Push The Sky Away" wszyscy odpychali niebiosa, które podczas tej podróży raz przynosiły łzy, raz złość, a nieraz ukojenie. Magiczne zakończenie koncertu, który ma szansę obrosnąć legendą.

----------

PS Jakkolwiek koncert był genialny, tak Live Nation ponownie organizacyjnie trochę zawiodło. Pal licho jeszcze ochroniarzy przed wejściem, którzy wyglądali jakby dopiero co zostali zatrudnieni z ulicy i kompletnie byli niedoinformowani. Najpoważniejszy zarzut?  Nieproporcjonalna wielkość strefy Golden Circle ponownie wołała o pomstę do nieba! Z relacji Podróżujących - Edyty i Dominiki - wiem, że niszczyło to odbiór koncertu tym osobom, które zakupiły zwykły bilet. Nie pomagał fakt, że tyły GC świeciły pustkami. To też najzwyczajniej musiało wyglądać słabo ze sceny. Ja rozumiem, że przestrzenie muszą zostać zachowane, ale w przypadku TAKIEGO koncertu nie powinno być żadnego podziału na płycie.

PS 2 W tym miejscu pragnę serdecznie pozdrowić wspomnianą Edytę i Dominikę! Miło było się spotkać oraz umilać sobie czas rozmowami przed i po koncercie! Do zobaczenia na kolejnych muzycznych wydarzeniach!

PS 3 Poniżej galeria, a na samym końcu, krótki fragment "Girl In Amber" nagrany przeze mnie. Bez problemu na YouTubie odnajdziecie zdecydowanie więcej fragmentów, do czego Was zachęcam. Trzeba jednak oddać, że ten koncert nie był festiwalem komórek - to rzadkość. Okej, tyle ode mnie. Życzę sobie i Wam więcej takich koncertów i takich relacji! Żegnam z Muzycznym Pozdrowieniem! Do usłyszenia!

  

PM