Czas podsumować premiery z mojego ulubionego miesiąca w ciągu całego roku! I choć tym razem wyróżniam nieco mniej pozycji albumowych niż w poprzednich odsłonach cyklu Aktualnie w Głośnikach, to dzieła te nadrabiają jakością! Ba! Dość zaskakująco nowy album zespołu Panchiko urósł mi do miana mojego faworyta tego roku! Nie sposób też nie było sympatyzować z transcendentalną przemianą u Bon Ivera, Samia zaś rozwinęła skrzydła i po raz kolejny zachwyciła swoją diarystyczną wrażliwością, Sunflower Bean upichcili najlepszy i najbardziej dojrzały album w swoim dorobku, a dziewczyny Julien Baker i Torres wypuściły przypuszczalnie mój ulubiony tegoroczny album country. Nie zawiodła również posiadaczka jednego z najbardziej nietuzinkowych, zmanierowanych wokali – Valerie June przepełniła mą duszę radością. No i jeszcze solidnym koncept albumem popisali się panowie z Martini Police na swoim debiutanckim krążku! Zapraszam do lektury szczegółowych polecajek tych albumów! Plus do tego jak zawsze garść premierowych singli, wybrane ogłoszenia, wydarzenia, playlista i dodatkowe albumowe wyróżnienia! Przyjemności!

BON IVER – "SABLE, FABLE" 

 

Bon Iver postanowił do zeszłorocznej skromnej EP-ki "SABLE" dopisać dłuższe post scriptum, które emanuje zdecydowanie bardziej pozytywnymi emocjami oraz promienistymi dźwiękami i połączyć to w longplay. Rozpływałem się nad "SABLE" i ponownie wycofanym w surowość i mrok Justinem w zeszłym roku. Boleśnie obnażył on przed nami swoją duszę, poprowadził w mroczne zakamarki serca, gdzie był więziony przez ciężar poczucia własnych win, ale koniec końców zdawał się godzić z błędami z przeszłości i inicjował proces gojenia się życiowych ran. I te echa odzyskania wiary w życie i codziennej radości słychać w tej drugiej części płyty – "fABLE". I to dobitnie, bo tak piosenkowego i skłonnego do prezentowania popowej wrażliwości Bon Ivera jeszcze nie słyszeliśmy. Oczywiście wciąż sporo tu aranżacyjnego kombinatorstwa, wtrącania indie-folku i wpływów R&B oraz neo-soulu, subtelnych elektronicznych przeszkadzajek, emocjonalnej liryki, ale całość wybrzmiewa niezwykle harmonijnie, lekko, łagodząco – podnosi na duchu. Justin Vernon wchodzi pewnym krokiem w krąg światła i – choć bardziej zniewala mnie jego smutniejsze, zranione i pełne żalu oblicze – nie sposób mu w tym transcendentnym procesie nie kibicować. Tym bardziej że te wielowarstwowe pejzaże dźwiękowe, malowane przy wsparciu  koproducenta Jima E-Stacka i z gościnnymi udziałami Dijon i  Flock of Dimes w euforycznym "Day One" oraz Danielle Haim w kapitalnym "If Only I Could Wait", są po prostu niezwykle atrakcyjne, miodne, popowo niebanalne i otulają kominkowym ciepełkiem. Wyróżniają się zwłaszcza singlowe kompozycje "Everything Is A Paceful Love" oraz "There's A Rhythmn". Zwłaszcza ta ostatnia jest perełką – uosobieniem mięciutkiej poduszki, skłaniającej umysł do rozmarzonego snu. Bon Iver tym emocjonalnie dwoistym albumem udowadnia, że wciąż jest jednym z najlepszych współczesnych tekściarzy, producenckim wizjonerem i stymulatorem tych najpiękniejszych duchowych przeżyć!

 

SAMIA – "BLOODLESS

 

Samia Finnerty na przestrzeni ostatnich lat i za sprawą dwóch ciepło przyjętych (również przeze mnie) albumów "The Baby" i "Honey" urosła do rangi jednej z najzdolniejszych i najbardziej wyrazistych artystek z szeroko pojętego nurtu konfesyjnego sad girl popu. Wciąż jednak jeszcze jej kariera nie zdołała przebić się do szerszego nurtu i nie jestem pewny, czy jej trzeci krążek "Bloodless" zmieni ten stan rzeczy, ale nie mam wątpliwości, że to kolejny pewnie i celnie postawiony krok w dążeniu do osiągnięcia tego celu oraz jej najlepsze dzieło w dorobku. Dlaczego właściwie Samia jeszcze nie osiągnęła należnego jej rozgłosu? Być może dlatego, że jej twórczość wymaga pewnego głębszego i wymagającego wgryzienia się w jej teksty i emocje. A nawet jeśli ktoś zdecyduje się na ten wysiłek, to i tak ta amerykańska artystka nieustannie pozostawia ze sporą dawką metafor, otwartych pytań i niedopowiedzeń. Wyróżnijmy choćby świetny singiel "Bovine Excinsion", który odnosi się, jak tłumaczy sama artystka, "do fenomenu bezkrwawego okaleczania bydła jako metafory samoekstrakcji". Motyw krwi zresztą przewija się przez ten krążek – choćby już w samym tytule. Generalnie jednak cały materiał to opowieść o dojrzewaniu, konfrontowaniu się samej ze sobą, o poszukiwaniu własnej tożsamości, dążeniu do odnalezienia stref komfortu, bólu bycia postrzeganą i lęku przed niezrozumieniem. Z pozoru panuje tu czysty chaos i to także pod względem brzmienia, ale mimo wszystko Samii udaje się te wszystkie abstrakcyjne opowieści oraz bogate tekstury dźwiękowe, łączące nietuzinkowo elementy popu, indie i folku (od minimalizmu po nieco bardziej rockowe zapędy), podać w sposób nadzwyczaj spójny, harmonijny i przyciągający uwagę.  No i przy tym wszystkim jej wokalizy są wprost oszałamiające i podbijają emocjonalną warstwę tego dzieła. Nie sposób przejść obojętnie obok "Bloodless" – ta płyta wciąga wielowarstwowym instrumentarium i nie podsuwa łatwych odpowiedzi – konfrontuje słuchacza z bałaganem emocji i ludzką kruchością. Samia wznosi swój poziom niebanalnej lirycznej i muzycznej diarystyki na kolejny poziom zachwycającej jakości.   

 

 

 

SUNFLOWER BEAN – "MORTAL PRIMETIME"

 

Nowojorskie trio Sunflower Bean z okresami mniejszej lub większej uwagi obserwują od roku 2016 i ich występu na Soundrive Festival. Wówczas Julia Cumming (wokal, bas), Nick Kivlen (wokal, gitara) i Olive Faber zachwycili mnie indie-rockowym stylem zahaczający o elementy psychodelii. Duże wrażenie wywarły na mnie wokalne możliwości i charyzma Julii oraz gitarowe popisy Nicka. Tlił się w tym projekcie potencjał na przyszłość. I konsekwentnie Sunflower Bean przez kolejne lata rozwijali swój styl, obierając kierunek bardziej alt-rockowy i szlifując swoje popowe umiejętności. Single promujące ich najnowszy album "Mortal Prime" od pierwszych odsłuchań przykuły moją uwagę, a po doskonałym występie przed Cage The Elephant w Berlinie tenże krążek znalazł się w czołówce wyczekiwanych premier. I generalnie nie zawiodłem się, choć od razu muszę przyznać, że cały materiał nie trzyma tak wysokoenergetycznego poziomu, jak promujące go single. Utwory "Champagne Taste" i "Nothing Romance", które otwierają to czwarte dzieło Sunflower Bean, wybrzmiewają iście bombastyczną rockową energią, ale w dalszej części Julia, Nick i Olive popadają w bardziej nastrojowe, melancholijne klimaty, które właściwie odpowiednio korelują z lirycznymi zagłębieniami się w złożoność złamanego serca – ten temat dominuje za sprawą osobistych przeżyć Julii. Słodkie melodie i intymne opowieści takich piosenek jak choćby "Look What You've Done To Me", "I Knew Love", "There's A Part I Can't Get Back", czy też zaskakującej na tle całości, oszczędnej, harmonijnej kompozycji "Please Rewind" demonstrują rozwijającą się i dojrzewającą paletę emocjonalną u członków zespołu. Dopiero finałowy utwór "Sunshine" to powrót do muskularnego gitarowego grania, choć w bardziej w takim marzycielskim, shoegaze'owym klimacie. Na uwagę koniec końców zasługują wokalne popisy Julii, które zarazem głaszczą serce i elektryzują – wspaniale się rozwija ta artystka! 

 

Nawet jeśli Sunflower Bean balansowali w ostatnim czasie na krawędzi egzystencjalnej krawędzi, to albumem "Mortal Primetime" powrócili na własnych warunkach, z nową energią, twórczą świeżością, emocjonalną dojrzałością i większą pewnością siebie. Zasługują na większy rozgłos niż ten dotychczasowy!  

 

JULIEN BAKER & TORRES – "SEND A PRAYER MY WAY"

 

Swego czasu dzięki Julien Baker poznałem Phoebe Bridgers i Lucy Dacus, a jakiś czas temu ta niezwykle zdolna i wrażliwa artystka odkryła przede mną indie-rockową singer-songwriterkę Mackenzie Ruth Scott, znaną bardziej jako Torres. Obie, od spotkania w 2016 roku, knuły wspólny projekt, w którym pragnęły skręcić nieco bardziej w rejony country. Pomysł ten dojrzewał przez lata, aż w końcu dziewczyny – odnoszące w międzyczasie wiele sukcesów w świecie indie i stające się coraz bardziej rozpoznawalne – znalazły wspólny czas i jakże też doskonały moment na realizację tego projektu, gdyż muzyka country przeżywa swój swoisty renesans. I efektem tej kolaboracji jest świetny album "Send A Prayer My Way"! Redakcja portalu AV Club określiła to dzieło wymownie jako "queerowy album country naszych marzeń" – i właściwie nic więcej nie trzeba dodawać. Wszystko tu się ze sobą zgadza. Kompozycyjne aranże przenoszą wyobraźnią do westernowskich krajobrazów. Mnóstwo tu żałośnie brzdąkających akustycznych gitar, obowiązkowego banjo, gitary hawajskiej, okazjonalnych smyczków i fortepianowych wstawek – generalnie ciepłych folk-country-rockowych tekstur, które stanowią idealne tło dla empatycznych i znakomicie uzupełniających się wokali obu artystek. Klasyczny klimat ludowego country wylewa się z tego albumu wiadrami, ale dziewczyny potrafią ten gatunek swoją wrażliwością uwspółcześnić. Julien i Torres chwytają za serce brutalną szczerością i ujmują odważną próbą przełamania pewnej hegemonii kulturowej. Na tle politycznej i społecznej presji wobec społeczności LGBTQ+, album nabiera głębszego znaczenia jako wyraz queerowej obecności w konserwatywnym nurcie. Dziewczyny oferują autentyczne i dojrzałe opowieści, podejmujące tematy miłości, uzależnienia, samotności i tożsamości. Szczególnie liryczna opowieść o udaremnionym uczuciu w piosence "Tuesday" potrafi wywołać niemały emocjonalny wstrząs. 

 

Spotkanie tych dwóch inteligentnych autorek tekstów i muzyki zaowocowało naprawdę wyśmienitym albumem country, który określiłbym chyba nawet mianem mojego ulubionego w tym gatunku. Zapewne przemawia przeze mnie słabość to Julien Baker, ale... Cóż, nie zamierzam z tego powodu się kajać.    

 

VALERIE JUNE – "OWLS, OMENS, AND ORACLES"

 

43-letnia artystka z Tennessee Valerie June jest posiadaczką jednego z najbardziej unikalnych, zmanierowanych wokali na świecie, wspaniałą krzewicielką amerykańskich korzeni muzyki folkowej, gospelowej, bluesowej i soulowej, a dodatkowo na swoich albumach jawi się jako przewodniczka po terapeutycznych duchowych przeżyciach. Jej karierę obserwują premiery jej czwartego, świetnego albumu "The Order Of Time" z 2017 roku. Cztery lata później jej kolejny krążek "The Moon And Stars: Prescriptions for Dreamers" na tyle mnie urzekł swym blaskiem i uduchowionymi kompozycjami, iż popełniłem głębszą recenzję na blogu (czasy pandemii temu sprzyjały) oraz zakupiłem pięknie wydane (ta błyszcząca okładka!) winylowe wydanie tego materiału. Najnowsze dzieło June "Owls, Omens, and Oracles" znów trzyma wysoki poziom. Valerie w odróżnieniu od bardzo psychodelicznej i metydacyjnej aury poprzedniego autorskiego dzieła (w międzyczasie jeszcze nagrała w ramach ciekawostki album z coverami) tym razem postanowiła wrócić do bardziej przyziemnego brzmienia. Oczywiście wciąż jest to zestaw kompozycji przepełnionych urzekającymi melodiami i natchnionych niemalże modlitewnymi emocjami, ale już otwierający singiel "Joy, Joy!" wyróżnia się beztroską energią i garażowym funkiem. A im dalej, tym bardziej brniemy we wszechstronne oblicza muzycznej wrażliwości June. Nie brakuje tu rockowych uniesień, czarującej dawki soulu, zmysłowego bluesa, niebiańskich wpływów muzyki gospel, a nawet można się spokojnie pokusić o stwierdzenie, że na tym krążku ta amerykańska piosenkarka, jak nigdy wcześniej, ociera się o popową błyskotliwość. Swoim uwodzicielskim wokalem prowadzi nas przez różnorodne stany – od ukojenia po przypływy pozytywnej energii – łącząc osobiste doświadczenia z uniwersalnym przesłaniem o człowieczeństwie, wierze i radości. "You’ll find that joy, joy in your soul" – śpiewa we wspomnianym wcześniej kluczowym singlu i doprawdy po odsłuchaniu tego albumu odnalazłem w swym sercu zalążki tej radości, która sprzeciwia się pesymizmowi, którym zalewa nas współczesny świat. "Owls, Omens, and Oracles" niczym pochodnia rozświetla mrok, który spowija nasze życie.        

 

 

MARTINI POLICE – "POWRÓT Z GWIAZD"