Dwa lata temu 18-letnia Olivia Rodrigo wypłynęła w szeroki świat za sprawą wdzięcznie brzmiącej, swiftowskiej ballady "Drive License". Nieco później wychwalanym debiutanckim albumem "Sour" przypieczętowała status najbardziej obiecującej popowej artystki młodego pokolenia, przy tym również zaskakując nas ciągotką do pop-punkowych, drapieżnych kompozycji. Młodziutka wokalistka i autorka tekstów o filipińskich korzeniach osobiście zapewniła mi wówczas satysfakcjonującą podróż w czasie i powrót do burzliwego, przedramatyzowanego emocjonalnie okresu z czasów licealnych. A dla młodszego pokolenia stała się wprost nową idolką. Wyczekiwałem jej powrotu ze sporymi oczekiwaniami i muszę przyznać, że Olivia ponownie zdołała mnie totalnie oczarować i pozytywnie zaskoczyć. "Guts" to bardzo siostrzany album do "Sour", ale wszystko tu się dzieje w myśl zasady: głośniej, intensywniej, dojrzalej. Rodrigo podkręca gorączkę emocji towarzyszących wejściu w dorosły świat i jeszcze bardziej skręca w stronę bardziej brutalnego i surowego gitarowego brzmienia, odwołując się do pop-punkowego styli Avril Lavigne, a nawet sięgając po alt-rockowe brzmienie wczesnych lat 90.,  trafiając idealnie w moje gusta. Rzuca mnie na kolana już pierwszym kawałkiem "All-american Bitch", w którym zderza łagodne, bridgerowskie folk-popowe zwrotki z wybuchowym refrenem rodem z twórczości Nirvany. To, z jaką następnie pewnością siebie i przewrotnością a la Wet Leg śpiewa wersy "Bad idea right?" jest szalenie pociągające. W "Vampire" – jednej z najlepszych popowych piosenek tego roku – magiczna aranżacja fortepianowa płynnie narasta w pop-rockową energię, wyzwalającą wiązkę miłosnej frustracji. Delikatne "Lacy" oparte na skubnięciach w struny akustycznej gitary podbija moją folkową połówkę serducha. W piękne balladowe, obnażające duszę tony Olivia wpada również we wzruszającym "Making the Bad", bolesnym "Logical" i ostro tnącym serducho na połówki "The Grudge". Powab alternatywnego rocka sprzed trzech dekad jest świetnie przywoływany w hałaśliwym "Ballad of a Homeschooled Girl" i  uroczym  "Pretty Isn't Pretty". Szczególnie ta druga kompozycja, łącząca chłód The Cure i dreampopową słodkość Alvvays, głęboko wpadła mi w ucho. Kluczowym kawałkiem dla emocjonalnej strony całego krążka jest zaś mściwie brzmiący "Get Him Back!", w którym Olivia z jednej strony kąśliwie fantazjuje o zemście na byłym chłopaku, a z drugiej nie odrzuca poczucia tęsknoty za zauroczeniem. I jeszcze przy tym zaskakująco jej śpiew wpada w rapowy styl. Zachwyca mnie również euforycznie brzmiący "Love Is Embarrasing" z zawadiackim wokalem Olivii, który za każdym razem zmusza mnie przynajmniej do przyspieszonego tupania nóżką. I tylko podczas finałowej piano ballady "Teenage Dream" nieco niepotrzebnie popada w epicki patos sygnowany brzmieniem Billie Eilish, ale można jej to wybaczyć. Podobnie jak przy "Sour", zatapianie się w emocjonalność i warstwę liryczną "Guts" można śmiało porównać do grzesznej przyjemności zagłębiania się w pamiętnik nastolatki. Konfesyjne teksty Olivii są bardzo angażujące i trafnie ukazują moment burzliwego procesu porzucania nastoletniej naiwności i wkraczania w dorosły świat. Na każdej płaszczyźnie to bezczelnie zajebisty krążek! Bo i przecież jeszcze zachwyca naturalna siła wokalu Olivii, jak również elegancka produkcja, nad którą pieczę sprawował ponownie Daniela Nigro. No trudno do jakieś elementu tu się szczególnie przyczepić. Od początku do samego końca ten album wybrzmiewa bardzo równo i przekonująco, powala dynamiczną, piorunującą pop-punkową i alt-rockową energią oraz kłuje serce szczyptą cudnych popowych ballad! No nie sposób się nie zakochać w muzycznej wrażliwości i szczerości Olivii. A to dopiero początek jej kariery...