W 2022 roku Hayden Anhedönia zaprosiła słuchaczy do świata swojej alter ego, czy Ethel Cain. Jej debiutancki album "Preacher's Daughter" okazał się epickim, oszałamiającym dziełem. Mieszanka eterycznego dream-popu, dewastującego slowcore, alt-rocka, folku, country podana w mrocznym, gotycko-amerykańskim klimacie stanowiła fundament pod wciągające liryczne opowieści o próbie odnalezienia się w amerykańskim śnie, mierzeniu się z traumami, zmaganiach z toksycznością brutalnego związku miłosnego oraz z głębokim poczuciem winy religijnej związanej z poszukiwaniem intymnych uniesień. Wobec historii Ethel Cain stworzył się niemalże fanowski kult, a sama amerykańska artystka objawiła się nam jako jedna z najbardziej obiecujących i intrygujących twórczyń współczesnego alternatywnego popu, której kompozytorski talent stawiałem obok Florence Welch (która zresztą też nie kryła zachwytu nad tym albumem) i Lany Del Rey. Na początku tego roku Hayden powróciła z nowym, zaskakującym materiałem, bowiem mowa o 89-minutowej... EP-ce! To monumentalne dzieło ponadto dalekie było do stylu z debiutu, gdyż zabierało nas w podróż z Ethel Cain po zimnym, bezdusznym, skąpanym w mroku piekle za sprawą wszechobecnego ambientu, szepczącego minimalizmu, gotyckiej aury, atonalnych pejzaży dźwiękowych, rozwlekłych kompozycji w stylu drone i slowcore. Propozycja z gatunku: odrzucisz, znienawidzisz albo zostaniesz opętany. Zdołałem przebrnąć przez te pozbawione nadziei kompozycje tylko raz, niemniej było to bardzo fascynujące doświadczenie. Na oficjalny i bardziej przystępny drugi album artystki nie przyszło nam na szczęście długo czekać, bo kilka miesięcy później dane jest nam zagłębiać się w "Willoughby Tucker, I'll Always Love You"! I zdecydowanie warto poświęcić tej, znów o rozmiarach epopei, lekturze swój czas. To kolejny fabularny majstersztyk Hayden Anhedönii – swoisty romantyczny prequel dramaturgicznej historii Ethel Cain z debiutu. Cofamy się o pięć lat, spoglądamy na świat z perspektywy nastolatki, przeżywamy jej zawiłą relację z tytułowym Willoughbym Tuckerem, która kończy się rozdzierającym serce rozstaniem, tęsknimy za życiem poza domem pełnym problemów, mierzymy się z zazdrością... Doświadczamy po prostu ekstremalnej karuzeli emocji przepełnionych miłosnym żalem. Zaś pod względem warstwy muzycznej Amerykanka zręcznie splata tu ze sobą swój wyjątkowy songwriting, niebiański wokal i smykałkę do urzekającego i poruszającego awangardowego alt-dark-popu znanego z "Preacher's Daughter" oraz swoje zapędy do statycznych, przyszpilających gęstym mrokiem i przeszywających chłodem dronowych i slowecore'owych struktur z "Perverts". Te ostatnie reprezentują szczególnie dwa instrumentalne, kinematograficzne, wciągające przerywniki. Dominują jednak kilkuminutowe, balladowe kompozycje, które rozdzierają serce, a w wokalnych popisach Hayden wprost jest wyryty ból. Nie brakuje charakterystycznej dla niej nonszalancji i częstuje nas w finale epickimi utworami "Tempest" i "Waco, Texas" o katastroficznym miłosnym posmaku, ale znalazło się też miejsce dla "przebojowej" popowej perełki w postaci fantastycznej piosenki "Fuck My Eyes", choć jej liryczna podstawa też jest przesiąknięta ponurą historią o zazdrości. Perełek na tym albumie jest jednak znacznie więcej, ale dobrych lektur nie powinno się spoilerować, więc tylko sugeruję, by zanurzyć się w tym dziele w całości i bez zbędnego pośpiechu.    

"Willoughby Tucker, I'll Always Love You" to triumf songwriterskiego talentu i wrażliwości Hayden Anhedönii oraz godne pożegnanie się (zgodnie z deklaracjami w wywiadach) z poruszającą i dojmująco smutną historią jej alter ego Ethel Cain.