Kolejny rok poszukiwania muzycznych emocji przed nami! A rozpoczynamy ten nowy sezon cyklu Aktualnie w Głośnikach z naprawdę mocnymi pozycjami! Polecam szczególnie Waszej uwadze wyróżniony debiutancki album zespołu Sprints! Irlandczycy otworzyli 2024 rok w iście wybuchowym stylu i chyba pozamiatali w kategorii gitarowych debiutów. A poza tym? Drugi wykwintny album The Smile oraz emocjonalny krążek Toma Odella ustawiły wysoko poprzeczkę oczekiwań na kolejne miesiące! A to nie wszystko! Zapraszam do przejrzenia całego zestawienia moich ulubionych premier z ostatniego miesiąca! Albumy, debiuty (przypominam, że trafiają tu oficjalne, długogrające debiuty), EP-ki, minialbumy oraz single! Przyjemnej lektury!   

TOM ODELL – "BLACK FRIDAY"

 

 

 

Pierwsze single – w tym genialny, epicki, tytułowy "Black Friday" – wskazywały, że należy spodziewać się najbardziej emocjonalnego albumu w dyskografii Toma Odella. Nie spodziewałem się jednak, że otrzymamy dzieło tak bardzo w istocie ponure i przygnębiające. Niemal mrożące krew w żyłach swoim chłodem i surowością. Wyprodukowane w taki sposób, by sprawiać wrażenie, że zostało nagrane w jakimś starym, opuszczonym, sypialnianym pokoju. By spotęgować to wrażenie, wpleciono nawet w ten krótki materiał (niecałe trzydzieści minut) trzy przerywniki, "podsłuchujące" strojenie się Toma i sekcji smyczkowej. I tu od razu przyznam, że te fragmenty nieco mnie frustrują, gdyż za każdym razem wytrącają mnie z emocjonalnego skupienia. Niepotrzebny zabieg. Natomiast już samo wzbogacenie poszczególnych kompozycji (zwłaszcza w "The End Of Summer" i "The End")  obecnością pęczniejących od dramaturgii smyczków to strzał w dziesiątkę. W połączeniu z czarującą grą Toma na fortepianie bądź też na akustycznej gitarze (Tom komponował piosenki na takowym stuletnim instrumencie) podnoszą one perfekcyjnie emocjonalność do poziomu zdolnego kruszyć skamieniałe serca. Co by jednak nie mówić dobrego o warstwie instrumentalnej, to pierwsze skrzypce na tym krążku należą do wrażliwości Toma. Jego poruszające przemyślenia na temat miłości, związków, nieodwzajemnionych uczuć, kruchości ludzkich więzi, uzależnień zanurzają nas w głębokiej melancholii. Odell obnaża się przed nami i ukazuje ścieżki do jego najciemniejszych miejsc w sercu. Ten krążek jest metaforycznie obrazem osoby chowającej się cały dzień pod pierzyną przed promieniami słonecznymi. Osoby zrażonej do realnego świata i rządzących nim emocji. Osoby na skraju załamania psychicznego. Dobrze to obrazuje gwałtownie urwany po czterdziestu pięciu sekundach utwór "Gataway (voice note)", który tym przycięciem początkowo irytuje, ale gdy zdamy sobie sprawę, że następuje ono po wersie I got a gun to my head... No właśnie... "Black Friday" to album, który z niezwykłą delikatnością dociera do najgłębiej skrywanych i wrażliwych punktów emocjonalnych. Wspaniałe dzieło.

 

THE REYTONS – "BALLAD OF BYSTANDER"

 

Trzeci album indie-rockowej formacji The Reytons "Ballad of Bystander" to następca wydanego niemal rok temu świetnego krążka "What's Rock And Rolls". Przez te dwanaście miesięcy chłopaki podbili chwilowo szczyt brytyjskiego notowania sprzedaży Official Charts, wystąpili na kilku dużych letnich festiwalach i wyruszyli jesienią w triumfalną trasę po wyspiarskich arenach (sprawdźcie nagrania z Sheffield Arena na YouTube!). W międzyczasie udało im się skomponować kolekcję kolejnych dwunastu bardzo solidnych, melodyjnych bangerów, przepełnionych szczerą pasją, porywającym ładunkiem gitarowych riffów i mocnym wokalem Jonny'ego Yerrella, która tylko ugruntują ich pozycję w czołówce obiecujących i niezawodnych live indie-rockowych zespołów z UK. Jasne, gatunku na nowo nie wymyślają. Grają z łobuzerskim polotem, lecz mimo wszystko kurczowo trzymają się podręcznikowych przepisów, ale... Jakie to ma znaczenie, skoro bawiłem się przy tym krążku przednio! Polecam jeśli czujecie miętę i nostalgię do wyspiarskich indie gitar.

 

GREEN DAY – "SAVIORS"

 

 

Green Day są obecni na muzycznej scenie już ponad trzy dekady, osiągnęli status weteranów punkrocka, którzy wprowadzali ten gatunek na salony i wciąż są zdolni zapełniać największe hale i stadiony na całym świecie. Przez te wszystkie lata w ich dyskografii zdarzały się wzloty oraz mniej lub bardziej bolesne upadki, ale poniżej pewnego pułapu solidności panowie Billie Joe Armstrong, Tré Cool i Mike Dirnt nie schodzą. Właściwie da się zauważyć pewną prawidłowość w tym, że swoje najlepsze krążki wydają w latach zakończonych cyfrą "4". Bo i "Dookie" z 1994 oraz "American Idiot" z 2004 to ich szczytowe osiągnięcia. Czy wydany w tym 2024 roku "Saviors" dorównuje tamtym krążkom? Trudno w tym momencie ocenić, czy powszechnie za kilka lat będziemy mówić o nim jako kolejnym kultowym dziele Green Day, ale z pewnością trio zrobiło należycie wszystko, by bez wstydu móc postawić nowy album na półce obok tych dwóch płyt, którymi sięgnęli muzycznego olimpu. Zresztą już pierwszy świetny utwór "The American Dream Is Killing Me" przywołuje oczywiste skojarzenia z kawałkiem "American Idiot". A dalej jest tak szybko, wściekle, ostro i gniewnie jak powinno być. Ok, z oczywistych względów może panowie nie grają już z takim euforycznym młodzieńczym zapałem jak dawniej, ale ich forma i tak jest godna podziwu, a tempo całego krążka dostarcza odpowiedniego zastrzyku energii. No i ten antysystemowy wydźwięk Green Daya nic a nic nie traci ze swojej aktualności. Gniew kierowany w stronę sytuacji politycznej w Stanach, panującej niesprawiedliwości, pogoni za materializmem oraz irytacja negatywnymi kulturowymi zjawiskami jest tu jak najbardziej na miejscu. Ale pojawiają się też introspektywne obrazy. Choćby w "Dillema" Billie szczerze rozprawia się z walką z nałogami. Nie brakuje również refleksji nad ludzkimi więziami – tu wyróżnia się przepiękna ballada (te smyczki!) "Father to a Son", która, jak sam Billie przyznał w jednym z wywiadów, wybrzmiewa niczym sequel "Wake Me Up When September Ends". Będąc szczerym – "Saviors" nie podbije moich głośników w tym roku, gdyż poszukuję obecnie nieco innych emocji, ale w pełni doceniam obecną formę Green Day. Szkoda tylko, że w takim momencie ich kariery ich koncertowe plany nie obejmują Polski. Smutek.      

 

 

SPRINTS – "LETTER TO SELF"